Nowoczesność publiczna czy prywatna? Woda, gaz i elektryczność w międzywojennej Łodzi a stracone szanse

Łódź była największym miastem przemysłowym w Europie pozbawionym wodociągu i kanalizacji. Jednocześnie energia elektryczna dotarła tam dość późno, dopiero w początkach wieku XX. Najwcześniej powstała gazownia miejska. Wyraźną barierą rozwojową w budowie tych urządzeń był brak samorządu miejskiego w czasach zaborów, a tym samym możliwości pozyskiwania odpowiednich funduszy na realizację ambitnych projektów. Jedyną opcją było więc poszukiwanie prywatnego inwestora, który w zamian za korzystną koncesję byłby skłonny budować i eksploatować infrastrukturę. Po odzyskaniu niepodległości sytuacja się zmieniła, ale samorząd pozbawiony był odpowiednich dochodów, a więc również zmuszony był do poszukiwań przedsiębiorstw chętnych do realizacji inwestycji miejskich. Tym razem niestety barierą był brak decyzyjności, zwłaszcza po roku 1926. W wyniku krótkowzrocznej polityki samorządu oraz niechęci władz centralnych Łódź straciła szansę na nowoczesne urządzenia miejskie, a powstała infrastruktura była skromna i niewystarczająca.